Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

κατάληψη 14-17/12


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ


ΟΤΑΝ Η ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΓΚΗ


Μια επίθεση χρόνων, χωρίς προηγούμενο στην μεταπολιτευτική ιστορία, κορυφώνεται μέσα στο, γόνιμο για το κεφάλαιο, καταστροφικό για μας, περιβάλλον της κρίσης. 

Την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου κάθε κοινωνικός αγώνας ακυρώνεται στη Βουλή με την ψήφιση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων.

Τον Γενάρη ιδιωτικοποιείται η Παιδεία, επιβάλλοντας δίδακτρα στους φοιτητές

Είναι η ιστορική στιγμή που ο καπιταλισμός ετοιμάζεται να ρίξει την ταφόπλακα, πρώτα υποτιμώντας και στη συνέχεια ιδιωτικοποιώντας, Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση και κάθε, μη κερδοφόρο, κοινωνικό δικαίωμα.

Με την τεράστια απεργία στις 5 Μάη, τους αγώνες σε όλη την Ευρώπη, στη Γαλλία, στη Βρετανία και αλλού, οι αγωνιζόμενοι γυρίζουν την πλάτη στο επίσημο πολιτικό σκηνικό, δείχνουν την οργή και τη διάθεση για αγώνα ανατροπής της σημερινής άθλιας κατάστασης. Η οργή και η αγανάκτηση ας γίνει δράση και αντίσταση.

Ως εκ τούτου ο φοιτητικός σύλλογος του τμήματος κινηματογράφου αποφάσισε (με απόλυτη πλειοψηφία στην συνέλευση της 29/11/2010, και ως ελάχιστο πρώτο βήμα) την κατάληψη του τμήματος από την Τρίτη 14 Δεκεμβρίου ημέρα ψήφισης του αίσχους στη Βουλή ως και την Παρασκεύη 17/12. Συμμετέχουμε και  στηρίζουμε κάθε αγωνιστικό κάλεσμα και δράση του εργατικού κινήματος όχι μόνο την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου ημέρα της πανευρωπαϊκής απεργίας αλλά και όλες τις επόμενες μέρες που θα έρθουν.

Καλούμε σε ανιδιοτελείς αγώνες διαρκείας και νέες μορφές πάλης από τη βάση που θα γενικεύονται σε έναν πανκοινωνικό πανεργατικό ξεσηκωμό αλληλεγγύης και σύγκρουσης. Γιατί αυτό που πραγματικά τρέμουν και φοβούνται όλα τα κρατικά, κομματικά, κυβερνητικά, κρατικο-συνδικαλιστικά επιτελεία είναι ο ακηδεμόνευτος και χειραφετημένος εργαζόμενος λαός.

Χρειαζόμαστε έναν μαζικό ξεσηκωμό, έναν διαρκή αγώνα όλων των «από κάτω» για να τους διώξουμε και να μην έρθουν άλλοι, ίδιοι και χειρότεροι. Να τον οργανώσουμε παντού, συμμετέχοντας μαζικά σε γενικές συνελεύσεις, επιτροπές και δράσεις που θα έχουν σα στόχο την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

Για την  αλληλεγγύη δίχως έδαφος προς την υπεράσπιση και εγκαθίδρυση της κοινωνίας των ίσων, απέναντι σε κάθε εχθρικό κοινωνικό και ταξικό συμφέρον, να απαιτήσουμε τον κλεμμένο πλούτο και το χρόνο μας.


ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
 

Η ανακοίνωση των δράσεων της κατάληψης θα γίνεται μέσα απο το yahoogroups,το blog των kinimatografistas.blogspot.com και το cineforum.
Επόμενη συνέλευση Παρασκευή 17/12 13:30 στο κτίριο της Σταυρούπολης. Εξ' αναβολής την Τρίτη 21/12 την ίδια ώρα.
Συνάντηση κατάληψης Τρίτη 14/12 09.00 στο κτήριο της Σταυρούπολης και συντονιστικό κατάληψης στη συνέχεια.
Συζήτηση “Κρίση, Ταξική Πάλη και Αναδιάρθρωση στα πανεπιστήμια” Πέμπτη 16/12, απόγευμα σε ώρα που θα ανακοίνωθει.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Σήμερα πραγματοποιήθηκε
συντονιστικό στο κατειλημένο τμήμα και, εκτός από άλλες δράσεις (πανό, τρυκάκια, διαχειριστικά) βγήκε το εξής πρόγραμμα (όλα στο κτίριο της σταυρούπολης):

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου_
Συμμετοχή στις πανεργατικές πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις, όπως αποφασίστηκε από τη συνέλευση του φ.σ. της 13 Δεκέμβρη.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου
10:30, σταυρούπολη_ Συντονιστικό (απολογισμός πορείας, οργάνωση χώρου για συζήτηση, κ.ά)
13:30, σταυρούπολη_ Ανοιχτή συζήτηση 'Κρίση, ταξική πάλη και αναδιάρθρωση στα πανεπιστήμια'. Ακολουθεί αναλυτική πρόσκληση.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου
10:30, σταυρούπολη_ Συντονιστικό (απολογισμός κατάληψης, σκέψεις για το μέλλον)
13:30, σταυρούπολη_ Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου του τμήματος

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΕΝΟΣ ΕΞΑΜΗΝΟΥ ΣΙΓΗ


Το κείμενο της κατάληψης στο κινηματογράφου (κράτησε ως 23.02.09) που ανέλυε την εμπειρία μας για το Δεκέμβρη, με ημερομηνία Φεβρουάριος 2009. Έγινε αυτοέκδοση σε 100 αντίτυπα. Εκδίδεται επετειακά.



ΕΝΟΣ ΕΞΑΜΗΝΟΥ ΣΙΓΗ1
*


Κλείνοντας δύο μήνες κατάληψης μέσα σ’ ένα περιβάλλον ακούραστης κοινωνικής και πολιτικής ανησυχίας αισθανθήκαμε την ανάγκη να καταθέσουμε έναν απολογισμό χάρη καταγραφής και περισυλλογής. Το εγχείρημα βαρύ, το αποδίδουμε ανολοκλήρωτο.

ΓΕΓΟΝΟΣ

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008: Ένας έφηβος, ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, πέφτει νεκρός από τα πυρά του κρατικού-ειδικού-φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Σχεδόν ταυτόχρονα και σ’ όλες τις πόλεις της χώρας ξεσπούν συγκρούσεις οι οποίες συγκεντρώνουν την προσοχή τους στις δυνάμεις καταστολής και ελέγχου, σε κυβερνητικά κτίρια, καταστήματα πολυεθνικών και τραπεζών. Οι συγκρούσεις διαρκούν δύο εβδομάδες, σε πανελλαδική κλίμακα, με πορείες, δράσεις, παρεμβάσεις, καταλήψεις, συνελεύσεις και οι συνέπειές τους είναι πολλές και διάσπαρτες για τον επόμενο χρόνο.

Εντωμεταξύ, θεσμικά μμε και πολιτικοί, μετά από ένα τριήμερο παραληρηματικής αμηχανίας, προσπαθούν να ανιχνεύσουν τα αίτια της εξέγερσης και να διακρίνουν την κοινωνική-πολιτική ταυτότητα των εξεγερμένων καθώς και τα χαρακτηριστικά τους. Αδυνατούν ν’ αντιληφθούν πώς τέτοια φαινόμενα τυφλής βίας και ανυπακοής απολαμβάνουν τέτοιας ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Είναι εξάλλου ιδιότητα των εξεγέρσεων της βάσης να δημιουργούν μία ηθικού τύπου αποκάλυψη στους κρατούντες.
ΟΙ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΙ ΔΕΚΤΕΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Και καθώς τα μμε απεδαφώνουν αυτήν την εξέγερση, αιτιολογώντας, αποδομώντας τα ουσιαστικά κίνητρα που μας κατέβασαν στους δρόμους, αμελούν σίγουρα να κάνουν μια αναλυτική και στο σύνολό της πολιτική και κοινωνική επισκόπηση. Κοιτάζοντας πανοραμικά την κατάσταση θα αναγκάζονταν να παραδεχτούν ότι αποκαλύπτονται τα επιδημικά συμπτώματα μιας ζωής σε αποσύνθεση.

Θα έφτανε τα μμε να ανέτρεχαν στις πρόσφατες ‘μεταρρυθμίσεις’ στο ασφαλιστικό, τα εργασιακά και την παιδεία, στις δολοφονίες εργατών, καθώς και στις κρατικές προσπάθειες αναγωγής του πολιτισμού σε προϊόν τουριστικής εκμετάλλευσης. Θα παραδέχονταν ότι η γενιά των τετρακοσίων ευρώ και της ημί-απασχόλησης, αναγκαστικά εξελίσσεται, ήδη από τα πανεπιστήμια, στη μεγάλη βάση των συμβασιούχων ομήρων, χωρίς δικαιώματα στην απεργία και την έμπρακτη ρήξη με την εργοδοσία. Μ’ αυτό τον τρόπο θ’ αντιλαμβάνονταν ότι επιτεθήκαν οι άρρητες επιθυμίες μας ενάντια σε μια παγκόσμια πολιτική του συμφέροντος, η οποία μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς την ουσιαστική συγκατάθεση της κοινωνίας βάζει χέρι σε κοινωνικές κατακτήσεις που κερδίθηκαν μέσα από μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες, αδιαφορώντας για την ζωή των εργατών-εργαζομένων. Και μέσα από καταλήψεις και αγώνες μας αποκριθήκαμε αρνητικά, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την τυποποίηση της παιδείας και του πολιτισμού, που διαιωνίζουν τα status quo της ανισότητας, εξοπλίζοντας το υλικό, ανθρώπινο και ιδεολογικό οπλοστάσιο της ολιγαρχικής δημοκρατίας, πολλαπλασιάζοντας τις τάξεις των homo sacer, καίγοντας τα κεφάλια μας. Και συνεχίζουμε να διεκδικούμε με πάθος την εργασία, την παιδεία και τον πολιτισμό να μας τα προσφέρει μία κοινωνία που να αξίζει τα όνειρά μας για τον κόσμο.

Όλα αυτά θα θύμιζαν, σ’ όλους αυτούς τους ανιδιοτελείς υποτακτικούς της πληροφορίας και της εντολής, την χρόνια και πραγματική κρίση των διογκούμενων αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και όχι αυτήν την νέας κοπής χειριστική ‘καπιταλιστική-χρηματιστηριακή’ κρίση που αναμασούν τα μίντια, για να ελέγξουν τις αντιστάσεις των ‘πληβείων’ στις ‘μεταρρυθμίσεις’. Πριν από την ‘κρίση’ αυτή, που στόχο έχει τους μισθούς μας, οι, δημιουργημένοι από τις τόσες κρίσεις πιο πριν, homo sacer2, πολλαπλασιάστηκαν και πιέστηκαν σε διάρκεια από την ‘απελευθέρωση των αγορών’ σε μια διαρκή επισφάλεια: κοινωνική απομόνωση, ακρίβεια, ενεργειακές φούσκες. Στους δρόμους του Δεκέμβρη αντισταθήκαμε στο δίπολο εντατικοποίηση-αποξένωση που θέλει τον άνθρωπο άτομο-καταναλωτή-εργαζόμενο-τηλεθεατή-ψηφοφόρο, ζωντανό-νεκρό, αναθέτοντας έτσι την διαχείριση των καθημερινών προβλημάτων του στους ειδικούς μεσάζοντες, ‘επαγγελματίες συνδικαλιστές’, πολιτευτές - τιμητές κινημάτων και δημοσιογράφους που, με το ‘πάτημα ενός κουμπιού’, κατασκευάζουν επίπλαστες συναινέσεις. Δείχνοντας συνειδητά την ανυπακοή μας απέναντι στον ατομικισμό του ο-σώζων-εαυτώ (στην κρίση)-σωθήτω, προτάξαμε την συλλογική επανοικειοποίηση της ζωής μας παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια μας.

Θα έφτανε μια μικρή προσπάθεια της μνήμης για να ανασύρει τα απανταχού κρούσματα διαφθοράς˙ σαν ανταπόδοση στην τόση καθημερινή μιζέρια, πώς κυβερνάει η κοροϊδία: οι αποκαλύψεις για χρηματισμό των μεγάλων κομμάτων από πολυεθνικές, το ιδιοτελές τζογάρισμα του πλούτου των ασφαλιστικών ταμείων από μάνατζερς του κράτους, οι ‘βατοπαιδισμοί’ του βυζαντινού παρακράτους, είναι μόνο ο αφρός. Μέσα στο συνολικό κοινωνικό τοπίο η συνείδηση αυτού του χλευασμού θα επαρκούσε για να αντιληφθούν μίντια και θεατές τα κίνητρα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ότι πράξαμε δεν ήταν τίποτα άλλο από την ανταρσία μας απέναντι στο κατεστημένο δίκτυο συμφερόντων, το συνώνυμο με το ελληνικό κράτος, το οποίο από ίδρυσής του έχει νομιμοποιήσει την πολιτική της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων, την εταιρία που νομοθετεί τα συμφέροντά της, μέσα στο τόσο λίγο για οποιαδήποτε ‘δημοκρατία’ κοινοβούλιο, σε ένα καθημερινό θέατρο ‘σκαιών’. Και απαιτήσαμε λαϊκά δικαστήρια.

Θα έφτανε, ακόμα, να ανατρέξουν, όλοι αυτοί οι πολιτικοί αναλυτές και οι αστυνομικοί συντάκτες, στις υποθέσεις των υποκλοπών και των απαγωγών, τη βίαιη καταστολή και τις παρακρατικές επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιζόμενους, καθώς και τη γενναιόδωρη συνδρομή της χώρας στους πολέμους των τελευταίων ετών, για να καταλάβουν ότι δηλώσαμε απειθαρχία απέναντι σε ένα κράτος- παρακλάδι μιας παγκόσμιας πολεμικής και κατασταλτικής μηχανής, η οποία διεξάγει πολύνεκρες στρατιωτικές ‘κρίσεις’ με σκοπό την επιβίωση και την κυριαρχία της, με τίμημα την ελευθερία μας. Καθώς η μηχανή αυτή νομιμοποιείται στις συνειδήσεις των λαών μέσα από ένα τρόμο-λαγνικό κυνήγι μαγισσών, νομιμοποιημένο από εθνικιστικά ιδεολογήματα οπλικών προμηθειών, δόγματα ασφάλειας, ‘πολέμους των πολιτισμών’ και θρησκευτικούς φανατισμούς, δεν μπορεί παρά να δηλώσαμε απείθεια και απέναντι σ’ αυτά. Και απέναντι σε όλους αυτούς τους πολέμιους της σκέψης και της ύπαρξης συναντηθήκαμε - ένα πλήθος εξορίστων.

Θα έφτανε να ανατρέξουν στην καμένη Ελλάδα του περυσινού καλοκαιριού, στις λεηλασίες των φυσικών πόρων, στα κατεστραμμένα ποτάμια, στο γκρίζο ουρανό της κάθε Πτολεμαΐδας, στα τόσα ατιμώρητα περιβαλλοντικά εγκλήματα που επιτρέπει η καπιταλιστική αρχή του ‘ο ρυπαίνων πληρώνει’. Ο κόσμος της κοινωνικής παραίτησης, της διαφθοράς, της καταστολής αντανακλά στο τοπίο: κάθε πράσινος τόπος που χάνεται είναι μια νησίδα που μας θυμίζει ελευθερία λιγότερη. Το τοπίο γύρω μας μουντό, κατεστραμμένο, οι υποσχέσεις του εξαντλημένες. Εξεγερθήκαμε απέναντι στην πολιτική που κόβει δέντρα με μηχανήματα ακονισμένα από το κέρδος, βασισμένη στην ανηλεή εκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο και που αναπόφευκτα οδηγεί στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο: αρνηθήκαμε να γίνουμε σκλάβοι στον πλανήτη που το κέρδος μόλυνε, και ανυπομονούμε να τον καθαρίσουμε.

Αν, μυθοπλαστικά μιλώντας, και σε μια στιγμή ελάχιστα πιθανής μιντιακής φώτισης, που θα ‘καιγε τους δέκτες απανταχού, βλέπανε όλα αυτά τα μμε, αρχικά θα αναγνώριζαν ότι πρόκειται όχι για ‘μεμονωμένα περιστατικά’, αλλά για ένα ενιαίο τοπίο καταστροφής στον κόσμο του κέρδους. Θα αναγκάζονταν, σα λογική συνέχεια, να διαπιστώσουν ότι κάθε αγώνας, κάθε υπόσχεση για το μέλλον ματαιώθηκε με τον πιο θρασύ και αδικαιολόγητο τρόπο. Και θα ήταν αδύνατον να μην εκθέσουν το τεράστιο παγκόσμιο κοινωνικό αδιέξοδο, στο οποίο και αυτοί οι δημοσιογράφοι έχουν βάλει το χέρι τους, και μάλιστα βαθιά, με ψέματα, βολικές απλουστεύσεις, άβουλες αποσιωπήσεις, διαπλοκές και θεαματικότητες, σαν τέλειοι καθρέφτες της εξουσίας.

Τα μίντια και οι εντολείς τους ήθελαν πάντοτε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα τμηματικά, αποκομμένα μεταξύ τους, ενώ εμείς τα ζούμε όλα μαζί. Εμείς δεν παρακολουθήσαμε και πολύ τα μμε˙ ίσα για να βεβαιωθούμε ότι εμμένουν στον προαιώνιο ρόλο τους: Αυτόν της κατασκευής υποταγής στα συμφέροντα που μας πολιορκούν. Γνωρίζοντας, δεν τα εμπιστευτήκαμε στιγμή.

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ…

Παρά το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν την δολοφονία ήταν μαζικότατες, ο ‘λαός’ συνέχισε να παραμένει στον ατομικιστικό ρόλο του θεατή. Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο το είχαμε ήδη παρακολουθήσει τα τελευταία δύο χρόνια κοινωνικής ήττας, όταν οι διεκδικήσεις για ασφαλιστικό και εργασιακά αντιμετωπίστηκαν από τους δικαιούχους όχι σαν απεργία αγώνα, αλλά σαν άτυπη άδεια, λίγη ξεκούραση μέσα στην εντατική παράνοια. Μπροστά στην άλωση της καθημερινότητας, της οποίας όλα αυτά είναι απλές και λίγες εκδηλώσεις, δεν μπορούμε παρά να ακούσουμε την σιωπή του σώματος που όλα αυτά έχουν προκαλέσει. Αυτή η συλλογική σιωπή, που θυμίζει μάζα, διαγράφει ένα μάλλον σκοτεινό μέλλον: Μεσούσης της κρίσης, δεδομένου του διαφαινόμενου νέου κύματος μέτρων ενάντια στη ζωή (νέοι τρομονόμοι, παρέμβαση στις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα κ.ο.κ.), χωρίς συμμετοχή οι αγώνες έχουν προδιαγεγραμμένες ακόμα περισσότερες σκοτεινές μέρες. Είναι δεδομένο: αν η πλειοψηφία κατέβαινε στο δρόμο, όχι μόνο η εξέγερση, αλλά και ολόκληρη η ζωή μας θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Αν και ο ‘λαός’ δεν κατέβηκε στο δρόμο, σίγουρα έδωσε την σιωπηλή του συγκατάθεση. Αρχικά, γιατί ζει καθημερινά όλα όσα οι δημοσιογράφοι αποκρύπτουν στις ειδήσεις σαν συνολική πραγματικότητα: Ζει καθημερινά στο σώμα του την πληγή που έχει φέρει η διαρκής ‘συνεργία του κράτους με τους μηχανισμούς κοινωνικής ανισότητας’. Στη συνέχεια γιατί κάθε ‘νοικοκύρης’ είχε τουλάχιστον έναν δικό του άνθρωπο στο δρόμο. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν στο δρόμο δεν είχαν κανενός είδους ενιαία ταυτότητα ή ‘αιτήματα’: Ήταν το ‘πλήθος’3 που έκρυψε το πρόσωπό του για να δούμε τη στάση του, και έθεσε σε εφαρμογή μία αυθόρμητη κίνηση αυτό-ρύθμισης της κοινωνικής δικαιοσύνης, απέναντι στον φόβο που παράγει η καθημερινή έννομη τάξη της ανισότητας.

Έτσι, στρατηγικά και μελετημένα, η κρατική καταστολή οργανώθηκε κυρίως ενάντια στα πιο αδύναμα και πολιτικά εκτεθειμένα κομμάτια της κοινωνίας: ανήλικα παιδιά, μη-οργανωμένοι συμπαθούντες, μετανάστες, ένιωσαν στο σώμα τους τις μεθόδους συναίνεσης της δημοκρατίας. Με βία, χημικά απαγορευμένα από τη συνθήκη της Λωζάνης, συλλήψεις στο σωρό, όσοι δεν ήταν ήδη συνηθισμένοι σε αυτές τις παλιές τακτικές έτρεξαν φοβισμένοι σπίτια τους ή σε ηπιότερες μορφές διεκδίκησης (που σαράντα χρόνια τώρα μας έχουν φέρει εδώ). Για μας όλοι οι συλληφθέντες της εξέγερσης είναι κοινωνικοί αγωνιστές˙ όχι μόνο η δίωξή τους είναι απόδειξη κοινωνικού ολοκληρωτισμού αλλά και αξιώνουμε να τους δοθεί κοινωνική σύνταξη.

Σαν γνήσιο κομμάτι της κατασταλτικής μηχανής τα μμε εξαπόλυσαν μιντιακούς στρατιωτικούς νόμους, στην προσπάθειά τους να πείσουν, από τη μία τους γονείς να απαγορέψουν στα παιδιά τους (το πιο αυθόρμητο και υγιές κομμάτι του δεκέμβρη) να κατέβουν στο δρόμο, και από την άλλη τους ‘ειρηνικούς διαδηλωτές’ να καταστέλλονται από το φόβο μιας πιθανής παρέμβασης των δυνάμεων καταστολής και να στρέφονται εναντίον των πιο συγκρουσιακών τάσεων, θεωρώντας τους υπαίτιους για την επιθετική στάση των μπάτσων.

Και βλέποντας για μια φορά ακόμη τη βία να θεαματικοποιείται, τόσο τη θεσμική βία των δυνάμεων καταστολής όσο και την κοινωνική αντιβία των εξεγερμένων, διαπιστώσαμε κάποια πράγματα: Αρχικά, για να είμαστε ξεκάθαροι, εμείς είδαμε το πλήθος να απαλλοτριώνει αυθόρμητα το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Κατά δεύτερον, ο τρόπος με τον οποίο τα καθεστωτικά μέσα συνηθίζουν να προβάλλουν τις συγκρούσεις, καθώς και η σημασία που αποκτούν μέσα από τον παραμορφωτικό τους φακό, τις καθιστά αναπόφευκτες. Αν και οι συγκρούσεις προβάλλονται σαν ‘μπάχαλα’, ένα σκοτεινό υπερθέαμα αποκομμένο από τα κοινωνικά κίνητρα και τις συνθήκες που το δημιούργησαν, από τη άλλη, καμιά πορεία δεν προβάλλεται από τα μμε αν δεν έχουν λάβει χώρα μεγάλης έκτασης επεισόδια. Σ’ αυτήν την ιδιαίτερη αντιφατική συνθήκη η κοινωνική αντιβία φετιχοποιείται εκατέρωθεν- όχι αναίτια.



ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ Ή ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ;

Όσο πολλαπλά ήταν τα κίνητρα και οι ταυτότητες, τόσο πολλαπλές ήταν και οι ανάγκες των όσων συμμετείχαν στην εξέγερση. Σαν παλιό ιστορικό χαρακτηριστικό, ενιαία αιτήματα δεν υπήρξαν. Μόνη κοινή συνισταμένη η, περισσότερο ή λιγότερο συνολική, άρνηση απέναντι στην παρούσα τάξη πραγμάτων4, της κακιστοκρατίας και της καταστολής, που εκφράστηκε με την απειθαρχία στον μιντιακό στρατιωτικό νόμο: το πλήθος που δεν έμεινε σπίτι του. Οι άνθρωποι που βρεθήκαμε στον δρόμο κοιταχτήκαμε πάνω στη βάση μιας κοινής υπόθεσης: ο λόγος αυτής της κοινής υπόθεσης διατυπώθηκε στις πράξεις μας, πράξεις που είδαν τα μμε και απέκρυψαν και πράξεις που δεν είδαν: λαϊκές συνελεύσεις, πορείες ωρών σε γειτονιές, καταλήψεις προς κάθε κατεύθυνση, παρεμβάσεις κάθε είδους στα μμε, επιθέσεις σε πολυεθνικές, τράπεζες, εταιρίες ενοικίασης ανθρώπων, και α.τ. Όσοι συμμετείχαν αναζητούσαν έναν κοινό τόπο με περισσότερη επαφή, δράση, πρωτοβουλία, ζωή.
ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ Σ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Το τμήμα κινηματογράφου είναι ένα ταπεινό παράδειγμα της κοινωνίας που το έφτιαξε. Γεννήθηκε και ζει ως σήμερα μέσα στην κρίση αυτής της κοινωνίας. Η διακοπή της αναγκαίας για τη λειτουργία του χρηματοδότησης, είναι ένα από τα δεκάδες ανάλογα παραδείγματα του πολιτειακού αδιεξόδου σε κοινωνική αλληλεγγύη, παιδεία, υγεία, πολιτισμό. Πάνω του μπορεί να ανιχνευτεί κάθε ‘νόμιμη’ πληγή της σύγχρονης ελληνικής, και όχι μόνο, πραγματικότητας: η ψηφοθηρική διαπλοκή, η γενικευμένη αδιαφορία για την παιδεία και τον σύγχρονο πολιτισμό, ο νόμος πλαίσιο, η εργασιακή ομηρία των συμβασιούχων, οι τοπικιστικοί χειρισμοί, η τηλεοπτική οπτική των πραγμάτων, η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Όλα αυτά μας πνίγουν καθημερινά.

Όλα μας τα προβλήματα είναι κοινά και γνώριμα σε κάθε συνειδητό φοιτητή οποιασδήποτε σχολής. Το γεγονός όμως ότι είμαστε σε μια νέα, καλλιτεχνική (συνεπώς παραγωγικά αδιάφορη στην παρούσα τάξη πραγμάτων) σχολή, πολλαπλασιάζει την ένταση των προβλημάτων αυτών. Αποπροσανατολισμένοι από τα όνειρα που είχαμε μπαίνοντας στη σχολή, απομονωμένοι από τον κινηματογραφικό χώρο (άραγε ενδιαφέρεται κανείς;), χωρίς κάμερα φιλμ˙ τα κέντρα ελευθέρων σπουδών παραμένουν κανόνας στον κλάδο μας. Οι συμβασιούχοι καθηγητές ανέχονται 350 ευρώ μηνιάτικο, στρώνοντας εδώ και χρόνια το έδαφος της εξάπλωσης της εκμετάλλευσης. Το περιεχόμενο του καταστατικού οδηγού σπουδών έχει πάει περίπατο: βυθισμένοι στην βαβυλωνία του χόλλυγουντ, της τι-βι, των πολυεθνικών, εγκλωβισμένοι στην ανιδεότητα των όσων σχεδιάζουν τις σπουδές μας, συχνά μοιάζει να σκοτώνουμε το χρόνο μας κυνηγώντας τη σπάνια πεταλούδα της ‘ελεύθερης γνώσης’.

Στις αίθουσες του τμήματος τριγυρνάμε διψασμένοι για πραγματική, ελεύθερη, ολόπλευρη γνώση σ’ ένα σύστημα που τη διαχειρίζεται με το σταγονόμετρο. Η ελληνική πολιτεία δεν είναι ικανή για ένα δημόσιο και δωρεάν τμήμα κινηματογράφου, όπως ακριβώς δε φαίνεται ικανή για μια Παιδεία (η μόνη με κεφαλαίο π) της ελευθερίας, της γνώσης, και της κοινωνίας (η σχολή καλών τεχνών ναυπλίου εξάντλησε το θέμα –με το κείμενο της κατάληψης στις 27 ιανουαρίου 2009- και επαυξάνουμε: αυτό που ζούμε είναι εκπαιδευτικά ιδρύματα για ένα κοινωνικό αλτζχάιμερ).

Από την άλλη και απέναντι σε όλα αυτά:
Η συλλογικότητα του φοιτητικού συλλόγου έχει κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά, τα οποία, όπως είναι λογικό, διαφοροποιούν ριζικά τον τρόπο και τα μέσα του διαλόγου στις συνελεύσεις, Τα ενεργά μέλη δεν υπερβαίνουν τους εκατό, οι συνθήκες διαλόγου στις συνελεύσεις είναι άμεσο-δημοκρατικές, το ψηφοδέλτιο ενιαίο, ο διάλογος στα πλαίσια της λογικής και της ηθικής συνέπειας, μακριά από προκατασκευασμένα πλαίσια. Την ίδια στιγμή οι φοιτητές του τμήματος είμαστε μέλη της κοινωνίας μας και συνεπώς καθόλου διαφορετικοί από τους ανθρώπους άλλων συλλόγων και συλλογικοτήτων. Ζούμε και εμείς σε έναν κόσμο που περνάει κρίση και εν μέσω τόσων προβλημάτων νοιώθουμε και εμείς μόνοι και ανίσχυροι να τα υπερβούμε. Η εντατικοποίηση της ζωής μας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε σε σπουδές και επιβίωση, η ιδρυματοποίηση των σπουδών μας, οι διαρκείς ήττες, μάς σπρώχνουν στη γωνία. Στο συντριπτικό μας ποσοστό δεν είμαστε από πλούσιες οικογένειες, δεν μας περιμένουν σίγουρες δουλειές, είμαστε ήδη βυθισμένοι στην κοινωνική αβεβαιότητα μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία.

Παρόλα αυτά, με συνείδηση των αντιφάσεών μας και χωρίς μεσσιανικούς ηρωισμούς αγωνιζόμαστε (μάλλον γιατί μπορούμε να το κάνουμε). Πραγματοποιήσαμε καταλήψεις με μεγάλη διάρκεια στους δύο πρώτους γύρους της εκπαιδευτικής απορρύθμισης (της οποίας τις συνέπειες ζούμε πλέον καθημερινά), και σταθήκαμε μαζί στους αγώνες των εργαζομένων με καταλήψεις και ερευνητικές απεργίες αναγνωρίζοντας ότι οι διεκδικήσεις τους αφορούν το δικό μας μέλλον. Κάποτε φυσικά χάσαμε και το τραίνο των καταλήψεων, το περασμένου Μάη (΄08), για ένα ‘ραντεβού αγώνα’ τον Οκτώβρη του ’08 που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Μαθαίνοντας από το λάθος μας αυτό, καταλάβαμε ότι ραντεβού στον αγώνα δεν μπορούν να υπάρξουν, ότι ο αγώνας πρέπει να είναι διαρκής και να έχει κοινωνικό κόστος. Οι πραγματικές επιλογές έχουν πάντα ένα τίμημα και δεν είναι ώρα για τσιγκουνιές.

Μετά από συζητήσεις διάρκειας αρκετών μηνών τον Νοέμβρη του ’08 κατατέθηκε προς ψηφοφορία πρόταση ‘ανοιχτής’ κατάληψης (τουλάχιστον 1 μήνας αυτοδιαχείρισης του τμήματος) για την πενία σε παιδεία και πολιτισμό. Καθώς το εγχείρημα πλαισιωνόταν από ένα πλήθος δράσεων σε κλιμάκωση ώστε να είναι αποτελεσματικό, είχε σαν προϋπόθεση έναν ελάχιστο αριθμό δεσμευμένων, καθημερινά και σε πολύωρη βάση, παρόντων αγωνιζόμενων φοιτητών. Παρότι η ψηφοφορία της μαζικότατης συνέλευσης ήταν υπέρ της κατάληψης, δεν ‘υπέγραψε’ με την παρουσία του ο απαραίτητος αριθμός σταθερά ‘παρόντων’, οπότε η επιτροπή αγώνα απέσυρε την πρόταση μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες.

Όμως το παραπάνω εγχείρημα, ο διαρκής διάλογος που απαιτούσε σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, δημογραφικά, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συλλόγου, είχαν δημιουργήσει τη θερμή βάση που είναι απαραίτητη σε κάθε αγώνα βάσης. Υπήρχε ήδη ένας κύκλος επαφών φοιτητών με αλληλέγγυους και μια βάση διαλόγου ικανή για την αυτοδιαχείριση του χώρου, στον βαθμό που αυτή επιτυγχάνεται.

Το σοκ μας από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν είχε να κάνει με την έκπληξη, αλλά με την πραγμάτωση ενός προαναγγελθέντως εφιάλτη, μεσούσης της κρίσης. Οι πρώτες αποφάσεις του συλλόγου για κατάληψη ήταν ομόφωνες, πλατιάς συναίνεσης και με απόλυτο γνώμονα την κοινωνική δράση. Καταλάβαμε τον όροφο που μας αναλογεί στο κτίριο της Σταυρούπολης, στο χείλος της κατοικημένης ερήμου που λέμε Θεσσαλονίκη, για να απλώσουμε το λόγο της αντίστασης στις δυτικές συνοικίες. Αποποιηθήκαμε την φοιτητική μας ταυτότητα και αναδείξαμε την παραγωγική: γίναμε ‘κατάληψη κινηματογράφου Σταυρούπολης’. Συμφωνήσαμε στην κοινή βάση ενός ‘ενωτικού πλαισίου αγωνιζομένων’ που θα εδραίωνε έναν χώρο και έναν χρόνο πραγμάτωσης κοινωνικών αιτημάτων του ευρύτερου κινηματικού χώρου, αντίπερα του καπιταλιστικού/εντατικού χώρου και χρόνου, χωρίς συνέχεια, συνέπεια και συνοχή ίσως, όπως όλα γύρω μας, μα γεμάτη ροές και ενδεχομενικότητες.

Για να μην εγκλωβιστούμε στην ‘επαναστατική μας φούσκα’ παρέμεινε πρώτη μας προτεραιότητα η συμμετοχή σε κοινωνικές δράσεις (πορείες, αγωνιστικά καλέσματα, παρεμβάσεις) και στη συνέχεια η επικοινωνία και προσφορά στη γειτονιά. Η κατάληψη πλαισιώθηκε με διαρκή παρουσία, στο δρόμο πρώτα και στην κατάληψη σαν συνέχεια, με διαρκείς συνελεύσεις. Στους δύο αυτούς μήνες στον όροφο της Ικονίου 1 στη Σταυρούπολη, προσπαθήσαμε, στο βαθμό που το επέτρεψε η παρουσία συντρόφων, να συναρμόσουμε μια ‘μηχανή’ πραγμάτωσης κοινωνικών επιθυμιών. Θεωρήσαμε ότι οι πράξεις θα είναι και ο ‘λόγος’ της κατάληψης. Παρεμβήκαμε στη λαϊκή αγορά της Τετάρτης με μια δράση, μια γιορτή, κείμενα και χιούμορ. Ανοίξαμε το χώρο σε προπαγανδιστικό υλικό (παραγωγή και διανομή), σε συνελεύσεις, σε προσφορές υλικής αλληλεγγύης. Σε εβδομαδιαίες ενότητες λόγου και εικόνας εστιάσαμε σε κοινωνικά ζητήματα. Παρακολουθήσαμε και κυρίως συζητήσαμε ένα πλήθος κειμένων, οπτικά, φιλοσοφικά, ανοιχτά και κλειστά, όχι απαραίτητα συμφωνώντας. Αναζητήσαμε την κοινωνική μας ευθύνη σε κάθε μας ‘ταυτότητα’ και κομμάτια των συζητήσεων αυτών αποτελούν αυτήν την καταγραφή.

Ένα σημαντικό θέμα που προέκυψε στην αρχή ήταν το θέμα των αιτημάτων: Αρκετοί από μας δεν θέλανε να υπάρξουν τέτοια καθώς είχαμε ζήσει τις διαφορετικές ταυτότητες και αιτήματα κατά τη διάρκεια των γεγονότων. Για όλους τους λόγους που εκθέσαμε, υπήρξαν φωνές που επέμειναν ότι θα ήταν εντελώς υποκριτικό να θεωρήσουμε ότι μπορούμε να συνοψίσουμε ‘αιτήματα’ της εξέγερσης. Για λόγους, όμως, διατήρησης της πλατιάς συναίνεσης όσοι από μας δεν ήθελαν αιτήματα υποχώρησαν. Όμως πολλοί από εμάς πιστεύουμε ακόμα ότι στον πυρήνα της όποιας δράσης μας βρίσκονται τα αιτήματα ενός ‘τρίτου κόσμου’: νιώθοντας, χρόνια τώρα τη ζωή να απειλείται σε κάθε επίπεδο η εξέγερση για μας ήταν και είναι αγώνας για την απελευθέρωση της καθημερινότητάς μας.


ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ
ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ

Γνωρίζοντας ότι οι κοινωνικοί αγώνες δε θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αποκομμένοι από το γενικότερο ιστορικό τους πλαίσιο και συνειδητοποιώντας ότι το αποτέλεσμα αυτών των αγώνων δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντο και απόλυτο (στα πρότυπα του ‘’1 Χ 2’’ των ποδοσφαιρικών αγώνων), αντιλαμβανόμαστε ότι όλα είναι ακόμα σε κίνηση και συνεπώς δεν μπορούμε να ‘αποτιμήσουμε’ οτιδήποτε απλώς θετικά ή αρνητικά. Τα συμπεράσματα άλλωστε θα ήταν, σίγουρα, πρόχειρα και παρακινδυνευμένα, καθώς οι κοινωνικές διεργασίες της εξέγερσης, και μάλιστα οι πιο ενδιαφέρουσες, συνεχίζονται σε ροές που εργάζονται και που φαίνεται πως θα συνεχίσουν να παράγουν έργο. Προσπαθώντας όμως να επιταχύνουμε τις διαδικασίες συνειδητοποίησης διατυπώνουμε, έστω πρόωρα, κάποιες ανιχνεύσεις, ώστε σε πρώτη ευκαιρία να επαναλάβουμε τα θετικά και να αποφύγουμε τα όσα μας φάνηκαν αρνητικά, με μοναδικό στόχο την βελτίωση των όρων με τους οποίους αγωνιζόμαστε.
Ας προσπαθήσουμε να αναφέρουμε κάποια θετικά στοιχεία των ημερών:

Ένα σημαντικό μέρος της ‘’εφησυχασμένης’’ κοινωνίας υπερέβη, έστω και για λίγο, τις κοινωνικές του ταυτότητες, χειραφετώντας αρνήσεις, διεκδικώντας ένα ‘αλλού’ ο καθένας με τον τρόπο του: Άνθρωποι που κατέβηκαν για πρώτη φορά στο δρόμο και φώναξαν, πέταξαν πέτρα, παρέμειναν στη θέση τους (όταν οι δυνάμεις καταστολής αντεπιτέθηκαν), ζητωκραύγασαν (όταν μια κάμερα ασφαλείας ξηλωνόταν), αρνήθηκαν να παρακολουθήσουν τα γεγονότα από το δελτίο ειδήσεων, αλλά επέλεξαν να γίνουν οι ίδιοι μέρος του γεγονότος-Ιστορίας, με τους όρους που έθεταν οι ίδιοι. Στη συνέχεια, πολλοί από αυτούς συμμετείχαν σε πρωτόγνωρες, ανοιχτές, άμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες με σκοπό την από κοινού διαμόρφωση των επόμενων κινήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της υπέρβασης αποτελεί όχι μόνον η πρωτοφανής προσέλευση στην ανοιχτή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο κατειλημμένο Ολύμπιον (περίπου 1000 άτομα), αλλά και οι απόψεις που ακουστήκαν: μάθαμε ότι όταν και αν το θελήσουμε δεν είμαστε μόνοι.

Παράλληλα, ενεργοποιούμενο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, επιδόθηκε σε πράξεις ανυπακοής και απειθαρχίας, παρά το γεγονός ότι δεν έκανε το μεγάλο βήμα, να κατέβει δηλαδή στο δρόμο με όρους συλλογικούς. Τις μέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία γίναμε όλοι μάρτυρες τέτοιων φαινομένων: Ηλικιωμένοι που έδωσαν τα σπίρτα τους σε διαδηλωτές για να ανάψουν οδοφράγματα, άνθρωποι που εκσφενδόνισαν από τα μπαλκόνια τους γλάστρες στα ΜΑΤ, οδηγοί που μπλόκαραν με τα αυτοκίνητά τους τις κινήσεις των αστυνομικών δυνάμεων, κυρίες που, περνώντας από διαλυμένες τράπεζες, χαμογέλασαν από ικανοποίηση, αποδεικνύουν ότι οι βίαιες, μαζικές διαδηλώσεις αγκαλιαστήκαν ως μια εναλλακτική, αυτοσχέδια μορφή ενός μηχανισμού που αντιπαρατέθηκε στη διαπλεκόμενη εγκληματικότητα, με τη στενή έννοια του ποινικού δικαίου.

Η γενικότερη κατάσταση δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για την άνθηση νέων ομαδοποιήσεων και συνδικαλιστικών φορέων που λειτουργούν με συνελεύσεις βάσης, καθώς και την όξυνση των κοινωνικών αντανακλαστικών σε θέματα εργασιακής εκμετάλλευσης και καταστολής των εργατικών κινημάτων (Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η άμεση αντίδραση στη δολοφονική επίθεση της εταιρείας ΟΙΚΟΜΕΤ εις βάρος της αγωνίστριας, Κων/νας Κούνεβα).

Με χαρά μας είδαμε μια κάποια φαντασία να επιστρέφει στους δρόμους, με την εμφάνιση έξυπνων συνθημάτων σε πορείες και σε τοίχους καθώς και τις έξυπνες δράσεις και παρεμβάσεις (πέταγμα κουραμπιέδων στο δήμαρχο Θες/νίκης, εισβολή στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου – σύμβολο της αστικής, γιορτινής κανονικότητας- κ.α.). Όλα αυτά λειτούργησαν αντιστικτικά στην – παραδοσιακά – ξύλινη γλώσσα των θεσμικών φορέων, και τη στασιμότητα που αυτή έχει οδηγήσει τα κοινωνικά κινήματα της εποχής. Σαν να βρίσκαμε αδέξια το λόγο μας για λίγο.

Η σημαντικότερη, όμως, εξέλιξη που μπορεί να σημειωθεί με θετικό πρόσημο στα γεγονότα του Δεκέμβρη είναι η επίπτωσή τους στη διεθνή πολιτική σκηνή. Αμέσως μετά τη γνωστοποίησή της, η ρήξη μεταφέρθηκε στις πρωτεύουσες όλου του κόσμου. Διαδηλώσεις, επιθέσεις σε ελληνικά προξενεία και πράξεις ανυπακοής άρχισαν να καταγράφονται ανά την υφήλιο (Ν.Υόρκη, Μόσχα, Μεξικό, Λονδίνο, Μελβούρνη, Βερολίνο, Ρώμη, Κοπεγχάγη), με σημαντικότερη την κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος στη Γαλλία, μια κίνηση η οποία ανάγκασε το Σαρκοζύ να μαζέψει άρον-άρον την σχεδιαζόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, υπό το φόβο της μεταφοράς των ταραχών, από την Αθήνα στο Παρίσι. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι οι φοιτητές του London School Of Economics προχώρησαν σε κατάληψη του ιδρύματος, για πρώτη φορά μετά το 1970, με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για την οικονομική αρωγή του πανεπιστημίου τους στον ‘’πόλεμο κατά της τρομοκρατίας’’ που οργανώνει το Ισραήλ, αλλά και να δηλώσουν έμπρακτη αλληλεγγύη στους Έλληνες εξεγερμένους, διεκδικώντας θέματα που αφορούσαν την κρίση, την παιδεία, κτλ.


ΟΙ ΣΤΕΡΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ωστόσο, ότι δεν κατάφεραν να κάνουν τα όπλα και τα χημικά, τα οποία χαρίστηκαν απλόχερα –χρονιάρες μέρες- από τις δυνάμεις καταστολής, το κατάφεραν τα μμε, οι κομματικές ιντελλιγκέντσιες. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες και συντονισμένα, λειτούργησαν ως ΜΑΤ (αρχικά: Μέσα Αστικής Ταξινόμησης) επαναφέροντας το ετερόκλιτο πλήθος στην ‘τάξη’, διαιρώντας το στις παραδοσιακές του ταυτότητες: μαθητές, φοιτητές, συνδικαλιστές, ειρηνικοί διαδηλωτές, κουκουλοφόροι, αριστεροί, πασόκοι, αναρχικοί κ.ο.κ.

Εντελώς αντανακλαστικά, σχεδόν σαν άμυνα στην πολύπλευρη καταστολή, το πλήθος δεν άργησε να περιχαρακωθεί πίσω από τις βολικές και συνήθεις ετερότητές του. Και το καλύτερο παράδειγμα ήταν οι φοιτητές: πίσω από ανεδαφικά αιτήματα κενού περιεχομένου (διάλυση ΜΑΤ, άρθρο 16 κτλ), από περίτεχνα επεξεργασμένα πλαίσια (ώστε να υπάρχει διαχωρισμός από τους ‘’άλλους’’) και πίσω από τα καδρόνια στις πορείες (ώστε να διαχωριστούν οι ειρηνικοί φοιτητές από τους βίαιους κουκουλοφόρους), πίσω τελικά από την εξεταστική ενός κούφιου εκπαιδευτικού συστήματος, οι φοιτητές αρνήθηκαν τον ενωτικό κοινωνικό τους ρόλο. Την υποχρέωση που παραδοσιακά είχαν για συνολικό αγώνα πάνω στα αιτήματα της ζωής.

Ομοίως, τα ριζοσπαστικότερα μέρη του πλήθους (η συγκρουσιακή πρωτοπορία, όπως κάποτε λέγονται) διαχώρισαν τη θέση τους από τους ‘’ρεφορμίζοντες’’, βοηθώντας με τη σειρά τους να σπάσουν οι γέφυρες που ενώνουν αυτές τις δύο τάσεις του ανταγωνιστικού κινήματος. Έτσι το αδιέξοδο άρχισε να διαφαίνεται από τις πρώτες ανοικτές συνελεύσεις: Από τη μία οι, διαμορφωμένες από τα δελτία ειδήσεων, βεβαιότητες για προβοκάτορες – κουκουλοφόρους, και από την άλλη η έλλειψη υπομονής για διάλογο, σιωπής προς τη συνδιαμόρφωση, από την ‘πρωτοπορία’ αλλά και την ‘ασύντακτη σύγκρουση’.

Δυστυχώς οι περιστάσεις απαιτούσαν να κατέβουμε όλοι στο δρόμο. Μαζί. Όπως τις πρώτες μέρες όπου ο καθένας με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του (δράση, λόγος, συγκατάθεση), καταφέραμε να σπάσουμε την ατομικιστική μας ‘’φούσκα’’ και να επικοινωνήσουμε αυτήν την κοινή υπόθεση: Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάθε βεβαιότητα που ορθώσαμε στη διαδρομή μας έστειλε πίσω διαχωρισμένους στα μαντριά μας. Κάθε φορά που περιχαρακωθήκαμε πίσω από την ταυτότητά μας χάσαμε οποιονδήποτε βρισκόταν πίσω από τα πανέτοιμά μας τείχη. Ο αυθόρμητος αγώνας για τη συλλογική απελευθέρωση, η συλλογικοποίηση των αρνήσεων και των επιθυμιών μας, έγινε και πάλι χίλια κομμάτια, χίλιοι κόσμοι που παλεύουν για ζωή σε μια σταλιά πλανήτη.

Μην μπορώντας, λοιπόν, να το καταφέρουμε, γρήγορα περιοριστήκαμε στο μόνο –δυστυχώς- σύνθημα που όλους μας ενώνει…

Και μείναμε και πάλι λίγοι εδώ, λίγοι εκεί, που περιμένουν, και που τόσο λίγοι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά.

Έτσι και ‘μεις.

Αναγνωρίζουμε ότι η κατάληψη δεν είναι δυνατόν να λύσει τα προβλήματά μας. Μέσα όμως στην αναταραχή βρήκαμε το χώρο και το χρόνο να προσέξουμε γύρω μας τον κόσμο. Και είδαμε κάποια πράγματα. Είδαμε ότι η ευημερία του ενός δεν μπορεί να είναι ξέχωρη από τη συλλογική, η μακροημέρευση ενός τμήματος ανεξάρτητη από την κοινωνία γύρω του. Είδαμε ότι όταν κάτι το επιθυμούν πολλοί μαζί μπορούν να καταφέρουν περισσότερα. Είδαμε τους πολλούς αυτούς να άγονται και να φέρονται από τα μμε σαν άψυχα κουκλάκια, να μην πιστεύουν στη δύναμή τους. Είδαμε το κράτος να δολοφονεί και να σπέρνει μόνο αγωνία για τη ζωή: τι είδους δημόσια παιδεία μπορεί, άραγε, να προσφέρει;

Κοινώς είδαμε την κοινωνία μας κατάματα. Και θα θέλαμε να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.

Αφού, λοιπόν, δεν μπορούμε να λουστούμε με βενζίνη ή να διακινδυνέψουμε σοβαρά τη βίαιη σύλληψή μας, προς το παρόν δειλοί και λίγοι για να απαντήσουμε σε όλα αυτά, αποφασίσαμε να δώσουμε με αξιοπρέπεια το εξάμηνό μας σαν διαμαρτυρία, σαν περισυλλογή, σαν την μοναδική ελάχιστα ριζοσπαστική κίνηση για την οποία είμαστε ικανοί, μπροστά σε όλα αυτά, σαν συλλογικότητα.



Φεβρουάριος 2009,
ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ‘ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ’_ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ




1 Σιγή των αλλοτριωτικών διαδικασιών. Προς σεβασμό στα κοινωνικά κεκτημμένα, περισυλλογή για την άλωσή τους, προετοιμασία των νέων διεκδικήσεων που έρχονται. Ο συγκεκριμένος τίτλος δεν πρέπει να αποκωδικοποιείται κυριολεκτικά αλλά συμβολικά, καθώς κανείς αγώνας δεν διαρκεί ένα εξάμηνο, ούτε τα χαρακτηριστικά του μπορεί να παραπέμπουν σε σιγή. Η συγκεκριμένη φράση σηματοδοτεί ένα θάνατο, πέρα από το φυσικό θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον θάνατο μιας ολόκληρης κοινωνίας. ‘Όλα αυτά έχουν προκαλέσει τη σιγή του σώματος’ (Φ. Γκουαταρί).
2 ([Λατιν.] χόμο σάσερ, ‘ιερός’ άνθρωπος) Σκοτεινή φιγούρα στον (ρωμαϊκό) νόμο, φωτογραφίζει τον εξόριστο, ο οποίος μπορεί να δολοφονηθεί από τον καθένα, αλλά δεν μπορεί να θυσιαστεί για ιερό σκοπό˙ είναι ‘ιερός’ με την άρνηση του όρου. Ο όρος, αναβιωμένος από τον Agamben, περιγράφει τον κοινωνικά απογυμνωμένο από πολιτικά δικαιώματα, κατ’ αναλογία με την ινδική, τον ‘ανέγγιχτο’ της σύγχρονης κοινωνίας.
3 Το ‘πλήθος’ αναφέρεται στο πολυπληθές αλλά και στην πολύ-ποικιλότητα των ανθρώπων. Το ‘πλήθος’ εμφανίζει χαρακτηριστικά μιας κάποιας συλλογικής ευφυΐας της βάσης, σε διάλογο με το ‘λαό’ και σε αντίθεση με τη ‘μάζα’.
4 Καθώς το κεφάλαιο παράγει ελλείψεις, πως είναι δυνατόν ο ενδεής να μην παράγει αρνήσεις;

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ Σ.Φ. ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ [0110]

Αυτή η κοινοποίηση αποτελεί μία έκθεση των θεμάτων που απασχολούν εντατικά τον Φοιτητικό Σύλλογο του τμήματος, ο οποίος έχει αποφασίσει να μην παραμείνει σιωπηλός θεατής στα γεγονότα.

Είναι γνωστό, σε όλους όσους είναι σχετικοί με το θέμα, ότι το τμήμα δημιουργήθηκε στα πλαίσια μίας προεκλογικής διαπλοκής που στο δρόμο αλλάζει χρώματα.

Εμάς πάντοτε όμως μας ένοιαζε πάνω από όλα αυτά η κινηματογραφική παιδεία.

ΣΗΜΕΡΑ, το τμήμα κινηματογράφου συνεχίζει να λειτουργεί και οι φοιτητές του, εμείς, έχουμε συνειδητοποιήσει την άμεση σύνδεσή του τμήματος και της παιδείας που μας παρέχει, με την κοινωνία που το παρήγαγε. Αυτό που έκανε τους αγώνες στο τμήμα να διαρκούν τόσο ήταν και είναι η αγωνία μας απέναντι στην γενικότερη πενία σε παιδεία και πολιτισμό, όπως αυτή αντανακλάται καθημερινά στο τμήμα. Μάθαμε να αγαπάμε τον κινηματογράφο και την κοινωνία μέσα στην οποία αναπτύσσεται: τώρα καταλαβαίνουμε ότ πρέπει να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά.

Σε άμεση συνέχεια με τις διεκδικήσεις των τελευταίων ετών γύρω από την παιδεία και θεωρώντας τα προβλήματα του Τμήματος μέρος και προέκταση της κρίσης σε παιδεία και πολιτισμό, αξιώνουμε:

Σοβαρή μέριμνα από τα αρμόδια υπουργεία (Υπουργεία Παιδείας, Πολιτισμού και Μακεδονίας-Θράκης) και φορείς (Συμβούλιο Κινηματογραφίας, Α.Π.Θ., Ε.Κ.Κ., συνδικαλιστικοί όργανα, κ.ά) για τα εξής θέματα:

1. Επιστροφή στη φιλοσοφία του αρχικού προγράμματος σπουδών το οποίο να προωθεί τον εφαρμοσμένο χαρακτήρα στην κινηματογραφική εκπαίδευση και να οδηγεί στην κινηματογραφική έρευνα. Συγκεκριμένα:

α. Πρόγραμμα σπουδών με διδακτική συνέχεια, απουσία επαναλήψεων και ολοκληρωμένη εποπτεία κάθε αντικειμένου

β. Προώθηση εργαστηριακού χαρακτήρα σπουδών, πιθανώς και μέσα από τη δημιουργία εργαστηρίων.

γ. Προσεκτικό σχεδιασμό και μέριμνα, επόπτευση και χρηματοδότηση των πτυχιακών για την δημιουργία έργων με καλλιτεχνική αξία που να ανταποκρίνεται ανά πάσα στιγμή στα διεθνή κινηματογραφικά δεδομένα.

2. Χρηματοδότηση του τμήματος με αποκλειστικούς στόχους:

α. την υλικοτεχνική, διδακτική και κτιριακή εκπλήρωση της αρχικής φιλοσοφίας του προγράμματος σπουδών, που αξίζει στο κομμάτι του μέλλοντος της ελληνικής κινηματογραφίας που εκκολάπτεται στο τμήμα,

β. την πρόσληψη επαρκούς αριθμού καθηγητών και τεχνικών για την ομαλή διεξαγωγή των μαθημάτων και την δίκαιη αμοιβή τους,

γ. την αγορά επαρκούς εξοπλισμού φιλμ για την κατάρτιση στα κινηματογραφικά εργαλεία, καθώς είμαστε τμήμα κινηματογράφου και όχι βίντεο ή τηλεόρασης,

δ. την αγορά, διαρκή ανανέωση και συντήρηση τεχνολογικά εξελιγμένου υλικοτεχνικού εξοπλισμού, σε επάρκεια απέναντι στις ανάγκες του αριθμού των φοιτητών.

ε. την ολοκλήρωση των εργασιών και την στέγαση στο ανακαινισμένο κτίριο της Καπναποθήκης που προοριζόταν αρχικά για το τμήμα,

3. Πρόσληψη άμεση επιπλέον μόνιμων καθηγητών ΔΕΠ με ΦΕΚ, μέσα στον επόμενο χρόνο, άμεσα σχετικών με την κινηματογραφική παραγωγή, με στόχο την συνέχεια, αφενός στην κινηματογραφική παράδοση και αφετέρου ανάμεσα στην παιδεία και το έργο. Απαιτούμε κριτήριο πρόσληψής τους εκτός από την ακαδημαϊκή αναγνώριση να αποτελεί και το καλλιτεχνικά καταξιωμένο έργο, χωρίς όμως η πρώτη να αποτελεί δεσμευτικό προαπαιτούμενο.

4. Μονιμοποίηση τεχνικού προσωπικού και βιβλιοθηκονόμων μέσα από την άμεση προκήρυξη θέσεων ειδικού τεχνικού προσωπικού.

5. Αμφίδρομη σχέση με το σύνολο των διαδικασιών παραγωγής του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου, εγχώριου και διεθνούς.

6. Καταξίωση του τίτλου σπουδών και μέσα από:

α. νομική κατοχύρωση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων ως και

β. εξασφάλιση της Παιδαγωγικής Επάρκειας και σύσταση κλάδου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (Π.Ε.).

7. Μη-εφαρμογή του νόμου-πλαισίου στο τμήμα μας καθώς πρακτικά:

α. οδηγεί στην απώλεια συγγραμμάτων μέσα από πρόχειρους σχεδιασμούς της λίστας

β. οδηγεί στην συνέχιση της υπό-χρηματοδότησης μέσα από τη διαδικασία της ‘αξιολόγησης’ που διαιωνίζει τη φθίνουσα πορεία των νέων, μικρών τμημάτων.

8. Ιδιαίτερο τρόπο εισαγωγής στο τμήμα με εξειδικευμένες εξετάσεις χωρίς να προσβληθούν αφενός το αδιάβλητο της εισαγωγής και αφετέρου η δυνατότητα εισαγωγής στο τμήμα όσων το επιθυμούν με αξιώσεις, μέσα και από τη διδασκαλία του οπτικοακουστικού αντικειμένου στα σχολεία.

Ως συνέπεια όλων αυτών των αιτημάτων διεκδικούμε την ανάπτυξη του Τμήματος σε Σχολή Κινηματογράφου, σε συνέχεια, με αυτοδυναμία και ειδίκευση σε τμήματα.

Ο Φοιτητικός Σύλλογος του Τμήματος προειδοποιεί ότι έχει πάρει απόφαση για ακόμα πιο δυναμικές κινητοποιήσεις και κοινοποιήσεις των προβλημάτων του, προς αναζήτηση ουσιαστικού διεξόδου, στην περίπτωση που δεν δοθούν ικανοποιητικές λύσεις και απαντήσεις.


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΠΕΞΗΓΗΣΗΣ ΘΕΜΑΤΩΝ


Α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Το Δεκέμβριο του 1980, στα πλαίσια του 1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Κινηματογράφου και δια στόματος του τότε υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών κ. Ανδριανόπουλου, επιβεβαιώνεται για πρώτη φορά η διάθεση της Πολιτείας να εισέλθει σε διάλογο με τον κινηματογραφικό χώρο, προκειμένου να εξετασθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας δημόσιας σχολής «Κινηματογράφου και Τηλεόρασης», που θα κληθεί να αναπληρώσει το κενό της κινηματογραφικής παιδείας στην Ελλάδα, τομέα στον οποίο η χώρα μας ανέκαθεν υστερούσε σημαντικά, συγκριτικά με άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Έπειτα από 30 χρόνια κυβερνητικής απραξίας, συνεχών εναλλαγών κυβερνήσεων (που αναπαρήγαγαν την από καιρό διαπιστωμένη αναγκαιότητα ίδρυσης δημόσιας σχολής κινηματογραφικών σπουδών) και την ολοένα αυξανόμενη ανησυχία, τόσο της εκπαιδευτικής κοινότητας όσο και του καλλιτεχνικού χώρου, για την παντελή απουσία ολοκληρωμένης ακαδημαϊκής κινηματογραφικής εκπαίδευσης, η “υπόσχεση” του ελληνικού κράτους για την επίλυση του προβλήματος αυτού δείχνει να εκπληρώνεται: τον Ιούνιο του 2002 το Υπουργείο Πολιτισμού προσεγγίζει για πρώτη φορά το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να διερευνήσει τις όποιες δυνατότητες ίδρυσης τμήματος κινηματογράφου, που θα υπάγεται στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Στη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 26/6/2002 ο πρύτανης του Α.Π.Θ. κ. Παπαδόπουλος δέχεται να συνεχιστούν οι διαδικασίες που θα διασφαλίσουν την υγιή και εύρυθμη λειτουργία του τμήματος, εφόσον αυτό ιδρυθεί. Τον Αύγουστο του 2003 αποφασίζεται από το υπουργικό συμβούλιο η ίδρυση του τμήματος Κινηματογράφου στο Α.Π.Θ. και τότε υπουργός πολιτισμού κ. Βενιζέλος ανακοινώνει από το βήμα του 44ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης την έναρξη λειτουργίας του νεοσύστατου τμήματος από το Σεπτέμβριο του 2004. Το τμήμα Κινηματογράφου συμπεριλαμβάνεται στα μηχανογραφικά δελτία των υποψηφίων και αυτομάτως ξεσπούν (κυρίως από μερίδα του τύπου) αντιδράσεις για τη βιασύνη με την οποία δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες δημιουργίας του τμήματος, σχετικά με την ακαταλληλότητα του κτιρίου της καπναποθήκης στη Σταυρούπολη, όπου και θα στεγαστεί, την έλλειψη του απαραίτητου για κινηματογραφικές σπουδές υλικοτεχνικού εξοπλισμού, την ανεπάρκεια σε καθηγητές και τεχνικό προσωπικό και στην γενικότερη απουσία οργάνωσης που διέπει το νέο αυτό τμήμα. Έτσι, παρόλες τις αρχικές δυσκολίες και τις καταγγελίες περί προεκλογικού πυροτεχνήματος της κυβέρνησης, οι πύλες του τμήματος Κινηματογράφου ανοίγουν το Σεπτέμβριο του 2004 (όπως είχε εξαγγελθεί) για τους γεμάτους φιλοδοξίες και όνειρα πρώτους φοιτητές της πρώτης δημόσιας ελληνικής κινηματογραφικής σχολής, οι οποίοι δείχνουν να μην πτοούνται από τα προβλήματα που ήδη ταλανίζουν το νεοϊδρυθέν τμήμα και ελπίζουν να είναι προσωρινά και αντιμετωπίσιμα. Προβλέπεται ολόπλευρη μόρφωση και στις οχτώ κατευθύνσεις και η στέγαση του τμήματος σε κτίριο 10.000τμ.

Ξεκινώντας την ακαδημαϊκή μας εκπαίδευση στο κινηματογραφικό έργο δεχτήκαμε να στεγαστούμε για τα τρία πρώτα χρόνια στον χώρο της καπναποθήκης που προορίζεται για το τμήμα, όταν, και αν, αποπερατωθεί. Στις (κατ’ ευφημισμόν) «προκάτ» αίθουσες, στο κέντρο του εργοταξίου για την θεμελίωση του αρχικού κτιρίου, οικοδομήσαμε την πίστη μας στην μάθηση. Η απουσία σίτισης αποτέλεσε απλά μία επιπλέον δοκιμασία για τα ευγενή αισθήματά μας απέναντι στην τέχνη μας. Δεχτήκαμε την έλλειψη κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων σαν ένα πενταετές ρίσκο. Και μάθαμε να κάνουμε ταινίες με κάθε διαθέσιμο εξοπλισμό, όσο ελλιπής και αν ήταν.

Σιγά-σιγά, και ήδη από τον τρίτο χρόνο παρατηρήσαμε τους καθηγητές να μειώνονται, τα τμήματα σε κάθε έτος να συμπτύσσονται, οδηγώντας τους φοιτητές σε αντιδράσεις και τους καθηγητές σε διδακτικά αδιέξοδα. Παράλληλα με την συσσώρευση φοιτητών στις αίθουσες το πρόγραμμα ξανασχεδιάστηκε επανειλημμένα, αλλοιώνοντας την φιλοσοφία του ιδρυτικού-καταστατικού οδηγού σπουδών τον οποίο αξιολογήσαμε για να επιλέξουμε το τμήμα. Αυτές και όλες οι νέες προτάσεις της προσωρινής διοικούσας υπηρέτησαν σαφώς την τάση θεωρητικοποίησης του αντικειμένου μας, εις βάρος και του εφαρμοσμένου καλλιτεχνικού χαρακτήρα των κινηματογραφικών σπουδών. Και καθώς οι υποσχέσεις για επίλυση των ζητημάτων του τμήματος εξελίσσονταν σε μακρινά όνειρα, ο φοιτητικός σύλλογος κινητοποιήθηκε σε διάρκεια, αποτρέποντας συχνά αυθαίρετες ‘μεταρρυθμίσεις’ της προσωρινής διοικούσας που είχαν σα στόχο την πρόχειρη κάλυψη των προβλημάτων. Παιδεία όμως με επιφάσεις δεν γίνεται.


Β. ΕΙΔΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Στον πέμπτο χρόνο λειτουργίας του τμήματος και ενόψει της διακοπής χρηματοδότησης από το ΕΠΕΑΕΚ, ειδικά για την κινηματογραφική παιδεία στην οποία και συγκεντρώνεται αυτό το κείμενο, προσέξαμε σημεία που μας προκάλεσαν σοβαρή ανησυχία.

α. Σε αντίθεση με τις σχολές κινηματογράφου του εξωτερικού, διαπιστώνουμε ότι η δική μας σχολή είναι απομονωμένη όχι μόνο από την υπόλοιπη ακαδημαϊκή κοινότητα και τον ελληνικό κινηματογραφικό χώρο, αλλά και από την ελληνική πολιτική βούληση. Χρόνια τώρα παρακολουθούμε τον πολιτισμό να διοχετεύεται σαν τουριστικό προϊόν και τη σύγχρονη δημιουργία να απαξιώνεται. Σαν ‘φυσική’ συνέπεια η καλλιτεχνική παιδεία υποβαθμίζεται. Το Υπουργείο Παιδείας μοιάζει να μην γνωρίζει καν την ύπαρξη του τμήματος, πόσο μάλλον τις ανάγκες του. Το Υπουργείο Πολιτισμού είναι πρακτικά αποστασιοποιημένο. Σε μία εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για το τμήμα, αλλά και για τον πολιτισμό, όλοι σιωπούν.

β. Ο τρόπος σχεδιασμού του προγράμματος σπουδών άλλαξε σύμφωνα με τους διαθέσιμους καθηγητές και πόρους και όχι πάνω στη βάση των ουσιαστικών αναγκών της κινηματογραφικής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα ο πρώτος οδηγός σπουδών, με τον οποίο εισαχθήκανε οι φοιτητές των τριών πρώτων ετών, και ο οποίος εμφάνιζε μία συνέχεια, αναλυτική λεπτομέρεια και διάθεση προς ολοκληρωμένη εποπτεία, δεν τηρήθηκε επί του πρακτέου. Διαφορετικά έτη παίρνουν διαφορετική εκπαίδευση, διδακτικές ενότητες επαναλαμβάνονται, ώρες επικαλύπτονται αμελώς, τα αντικείμενα συχνά δεν ολοκληρώνονται. Η ανάγκη καλλιτεχνικής εποπτείας του προγράμματος σπουδών είναι επιτακτική.

γ. Από της αρχής ίδρυσης του τμήματος η διαχείριση του ΕΠΕΑΕΚ έγινε με τρόπο ο οποίος να μην διασφαλίζει την εξέλιξη και μακροημέρευση του τμήματος παρότι το μέγεθος των κονδυλίων προοριζόταν για αυτόν ακριβώς το στόχο και παρά το γεγονός ότι η χρηματοδότηση από το ΕΠΕΑΕΚ ανανεώθηκε (μετά το πέρας της προβλεπόμενης διετίας) για άλλα δύο χρόνια, στο μέγιστο δηλαδή της προβλεπόμενης διάρκειας χρηματοδότησης από την Ε.Ε. (ενώ στην παρούσα χρονική στιγμή εξακολουθεί να υφίσταται υπό τη μορφή μιας μικρής χρονικής παράτασης χωρίς ωστόσο να προβλέπει λ.χ. μισθοδοσίες καθηγητών). Τα περιθώρια χρηματοδότησης από το ελληνικό δημόσιο εμφανίζονται πενιχρά σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του τμήματος. Τα στοιχεία αυτής της διαχείρισης μας παρουσιάζονταν πάντοτε θολά στις συνελεύσεις, ενώ το γεγονός ότι δεν έχουμε δικό μας δικηγόρο δεν διευκόλυνε καθόλου την κάλυψη λογικών κενών και αποριών. Ποιο είναι το σκεπτικό που κρατάει τους φοιτητές χωρίς ενημέρωση γύρω από την πορεία του ΕΠΕΑΕΚ; Πως θα καλυφθεί το τμήμα στην (πολύ πιθανή) περίπτωση μη ανανέωσης του; Και τι επιτέλους χρειάζεται για να διασφαλιστεί η ανάπτυξη και η μακροημέρευση του τμήματος;

δ. Οι άνθρωποι του ελληνικού κινηματογραφικού χώρου παρέμειναν σταθερά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μακριά από την σύνθεση του τμήματος, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ποια συνέχεια στην κινηματογραφική παράδοση, ανάμεσα στην παιδεία και το έργο, μπορεί να υπάρξει όταν οι άνθρωποι της καλλιτεχνικής παραγωγής είναι τόσο αποστασιοποιημένοι από τον μοναδικό δημόσιο πανεπιστημιακό φορέα κινηματογραφικής εκπαίδευσης;

ε. Ενόψει της κρίσης που αφορούσε την τριετία των συμβασιούχων καθηγητών 407, και που δοκίμασε πολλές σχολές, ο αριθμός των καθηγητών μειώθηκε δραματικά, τη στιγμή που το τμήμα τους είχε περισσότερη ανάγκη από ποτέ, μιας και οι φοιτητές είχαν αυξηθεί. Και ενώ το πρόβλημα στις άλλες σχολές βρήκε λύση κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2009, στη δική μας σχολή γιατί ακόμη αντιμετωπίζουμε τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της προσωρινής διοικούσας; Παράλληλα, και με δεδομένη την απουσία ελληνικών πανεπιστημιακών τίτλων στο κινηματογραφικό αντικείμενο, οι προσλήψεις των καθηγητών γίνονταν με αναγκαίο κριτήριο την ακαδημαϊκή αναγνώριση και όχι το καλλιτεχνικά καταξιωμένο έργο αν τέτοια αναγνώριση δεν υπήρχε, παρά την πρόβλεψη της Ε.Ε. για τις σχολές Καλών Τεχνών. Γιατί δεν εφαρμόζεται αυτή η πιθανότητα αξιολόγησης καθηγητών;

στ. Με αξιοζήλευτη συνέπεια καθυστερούν οι επικυρώσεις θέσεων καθηγητών ανώτερης βαθμίδας για το τμήμα, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια σαφής στρατηγική μη αυτονόμησης του τμήματος από την σύγκλητο του ΑΠΘ, διατηρώντας έτσι έναν διοικητικό προσανατολισμό μη κινηματογραφικό στην εστίασή του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την αδυναμία διεξαγωγής κινηματογραφικής έρευνας αλλά και τον ελλιπή, κατά τη γνώμη μας, σχεδιασμό της δημόσιας κινηματογραφικής παιδείας. Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από αυτήν την μεθόδευση που αργοπορεί τη διοικητική ανεξαρτητοποίηση του τμήματος;

ζ. Καθώς το τμήμα βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο λειτουργίας του βρισκόμαστε μπροστά στην εκπόνηση των πρώτων πτυχιακών και ερευνητικών εργασιών. Και ενώ αποτελούν αξιωματικά τα έργα που ουσιαστικά θα καταξιώσουν το πτυχίο μας, η συνισταμένη των γνώσεων και των κόπων πέντε ετών σπουδών, η ανάπτυξη του τμήματος δεν επιτρέπει την παραγωγή τους με τρόπο που να ανταποκρίνεται αρχικά στις καλλιτεχνικές προσδοκίες μας και στη συνέχεια στα διεθνή ακαδημαϊκά δεδομένα. Συγκεκριμένα, δεν έχει σχεδιαστεί ο τρόπος παραγωγικής υποστήριξής τους, όπως για παράδειγμα ο τρόπος επόπτευσης, η επαρκής υλικοτεχνική και οικονομική υποστήριξή τους, σύμφωνα με τις παραπάνω απαιτήσεις, αλλά και με τα πρότυπα άλλων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

η. Το Ι.Κ.Υ. μέχρι το ακαδημαϊκό έτος 2008/2009 (κατά το οποίο αποφοιτούν οι πρώτοι πτυχιούχοι του τμήματος) δεν συμπεριλαμβάνει σε προγράμματα υποτροφιών (για το ακαδημαϊκό έτος 2009/2010) για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό απόφοιτους του τμήματος. Στην προκήρυξη θέσεων για τις υποτροφίες του Ι.Κ.Υ., δεν αναφέρεται πουθενά στις προϋποθέσεις για την εξασφάλιση υποτροφίας η φοίτηση στο Τμήμα Κινηματογράφου, ως η μοναδική κρατική πανεπιστημιακή σχολή στο κινηματογραφικό αντικείμενο, ενώ απουσιάζουν παντελώς θέσεις σε γνωστικά αντικείμενα όπως η θεωρία κινηματογράφου.

Οι φοιτητές του τμήματος σκοπεύουν να αναζητήσουν έμπρακτες απαντήσεις και λύσεις πριν τα σχέδια των ιθυνόντων οδηγήσουν το τμήμα σε αδιέξοδα που θα εμποδίσουν τον κινηματογράφο να ανθίσει μέσα από αυτό.

  • Με ποιο τρόπο θα υπάρξει χρηματοδοτική επάρκεια σε ένα τόσο πολυδάπανο τμήμα;
  • Με ποιο τρόπο θα διευθετηθεί η πρόσληψη και επάρκεια καθηγητών;
  • Ως πότε θα παραμείνει το τμήμα απομονωμένο από τους ανθρώπους του ελληνικού κινηματογραφικού χώρου;
  • Πότε υπολογίζεται η περάτωση των εργασιών, για την οποία δαπανήθηκαν μεγάλα ποσοστά του ΕΠΕΑΕΚ, και η στέγαση του τμήματος στην καπναποθήκη που προορίζεται για αυτό;
  • Πότε θα αποκτήσει το πρόγραμμα σπουδών στην ουσία του την αρχική φιλοσοφία σχεδιασμού ώστε να είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες μίας άρτιας κινηματογραφικής παιδείας σε εφαρμοσμένο αλλά και θεωρητικό επίπεδο;

Η συσσώρευση όλων των παραπάνω ερωτηματικών μας οδηγεί στο εξής πιθανό συμπέρασμα: Η εκκωφαντική σιωπή πολιτειακής και θεσμικής βούλησης για την δημόσια κινηματογραφική παιδεία στην Ελλάδα θα οδηγήσει μαθηματικά σε τέλμα οποιαδήποτε πιθανότητα έρευνας σε σχέση με τον κινηματογράφο, οδηγώντας το τμήμα σε αποτυχία.

Αρνούμαστε κάθε απομάκρυνση των σπουδών μας από την κινηματογραφική τους εστίαση.

Αρνούμαστε τα οικονομοκεντρικά προγράμματα σπουδών.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Kinimatografistas-spot

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΝΟΥ

ΤΡ 17.02.09___ 20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ
Ιστορία 52 (2008), 97'
(σκην. Αλέξης Αλεξίου)

Η ιστορία ενός άνδρα που, κόντρα στις δυνάμεις της λογικής, προσπαθεί να αλλάξει το πεπρωμένο, το εξαρχής προδιαγεγραμμένο τέλος μιας σχέσης.

ΤΕ 18.02.09___18:00///ΣΥΖΗΤΗΣΗ
(βασική εισήγηση Αλέξης Αλεξίου)

Μια συζήτηση γύρω από το πώς κάνει κανείς την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους στην Ελλάδα, τι προβλήματα αντιμετωπίζει, ειδικά όταν η ταινία αυτή κινείται έξω από την παράδοση του ρεαλιστικού δράματος που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στο Σύγχρονο Ελληνικό Σινεμά.

ΠΑ 20.02.09___20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ
ΕΥΡΙΔΙΚΗ ΒΑ2037 (1975), 100'
(σκην. Νίκος Νικολαϊδης)

Γυναίκα που περιμένει, Ευριδίκη. Μια διαταγή να μετακινηθεί από το σπίτι-φυλακή. Προορισμός δεν αναφέρεται.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Πρόγραμμα Κατάληψης




ΠΕ 12.02.09__14:00///ΣΥΖΗΤΗΣΗ

CAMERA GUN ___ βασική εισήγηση ___ Άγγελος Φραντζής
Από την κάμερα στυλό στον κινηματογράφο όπλο.


ΠΑ 13.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Lucky People Center International (1999), 80'
(σκην. ERIC PAUSER,JOHAN SODERBERG)
Ένα πολλαπλό πορτρέτο πολλαπλών ανθρώπων.


ΣΑ 14.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ
The Fall (2006), 117'
(σκην. TARSEM SINGH)
Ένα από τα πιο άρτια οπτικά ταξίδια μεταξύ αληθινού και φανταστικού, σε πραγματικότητες που διχάζονται.


ΚΥ 15.02.09__18:00///ΠΡΟΒΟΛΗ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Black-μπεεε (2005), 80' ____ ντοκιμαντέρ σάτιρα
(σκηνοθεσία και βασική εισήγηση Θόδωρος Μαραγκός)
..."Αυτός που ψάχνει το παρελθόν του για να βρει τι ήταν πριν μεταμορφωθεί σε πρόβατο".

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ

ΤΡ 03.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ
Η ώρα των καμινιών (1968), 111'
(2ο μέρος-ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ)
(σκην. fernando solanas & octavio getino)

Σημειώσεις και μαρτυρίες για την νεοαποικιοκρατία, τη βία και την ελευθερία.
(αγγλικοί υπότιτλοι)

TE 04.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ, ΣΥΖΗΤΗΣΗ
1 ημέρα στη ζωή 2 ναυαγών (1992), 4'
(σκην. Νίκος Κουρούκλης)

Τάσεις φυγής από την αστική κοινωνία.

ΠΕ 05.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ
Η μάχη του Αλγερίου (1966), 121'
(σκην. Gillo Pontecorvo)

Μυθογραφική καταγραφή της επανάστασης του 1954.
Μια γυναίκα...που δε σταματά μπροστά σε τίποτα.
Ένα αγόρι του δρόμου...γίνεται ήρωας της επανάστασης.

(αγγλικοί υπότιτλοι)

ΠΑ 06.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ, ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Mayday (1998), 28'
(σκην. Αργύρης Μαρμαράς)

Σικάγο, Μάιος 1886. όταν οι προβοκάτορες σκοτώνουν την ελπίδα.

ΣΑ 07.02.09__20:00///ΠΡΟΒΟΛΗ
Μέγαρα (1974), 69'
(σκην. Γ. Τσεμπερόπουλος & Σ. Μανιάτης)

Από την μια μέρα στην άλλη η ζωή τους αλλάζει.
Αποφασίζουν να αγωνιστούν και μένουν στην ιστορία.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Πρόγραμμα προβολών συζητήσεων: 26 Ιαν - 31 Ιανουαρίου


Δευτέρα 26.01.09 _ _ ΠρΟβΟλή\\
L' antenna (σκην. Esteban Sapir)
Βωβή αλληγορία για έναν κόσμο χωρίς λόγο


Τρίτη 27.01.09 _ _ ΠρΟβΟλή\\
Taxidermia (Ουγγαρία - 2006), 90'
σκηνοθεσία: György Pálfi
3 γενιές / 3 εποχές / 3 σώματα


Τετάρτη 28.01.09 _ _ ΠρΟβΟλή\\ ΣυΖήΤηΣη\\
Τι σημαίνει να ζει κανείς

Η κρίση του καπιταλισμού.
ένα ντοκιμαντέρ με το φιλόσοφο Αλέν Μπαντιού

Σκηνοθεσία και βασική εισήγηση: Γιώργος Κεραμιδιώτης




Παρασκευή 30.01.09 _ _ ΠρΟβΟλή\\
El Topo (1975)
σκηνοθεσία: Alejandro Jodorwsky
Ένα μυητικό ταξίδι στις ερήμους της ψυχής.



Σάββατο 31.01.09_ _ ΠρΟβΟλή\\_ _ΣυΖήΤηΣη\\
ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ - σίδερα και άνθρωποι που λιώνουν μαζί

Σκηνοθεσία και βασική εισήγηση: Χρήστος Καρακέπελης

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Προγραμμα Προβολών - Συζητήσεων


Δευτέρα 19 ΙΑΝουαρίου 20:00 [Συζήτηση:]
Παλαιστίνη -Ισραήλ: Το διεθνές πολιτικό πλαίσιο
(βασική εισήγηση: Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, διεθνολόγος)



Τρίτη 20 ΙΑΝουαρίου 20:00 [Προβολή:]
Θεϊκή Παρέμβαση (YADON ILAHEYYA) σκην. Elia Suleiman (2002) 92'
Η ζωή παλαιστινίων στα Ισραηλινά εδάφη


Τετάρτη 21 ΙΑΝουαρίου 20:00 [Προβολές]
  • Το νησί των λουλουδιών (Ilha das Flores) σκην. Jorge Furtado (1989) 13'
το μοναδικό έπος μιας χαλασμένη τομάτας στον κόσμο των ανθρώπων

  • Είμαι η Κούβα (Soy Cuba) σκην. Mikhail Kalatozof (1964) 141'
η ανάγκη για επανάσταση στην Κούβα του Batista (αγγλικοί υπότιτλοι)



Παρασκευή 23 ΙΑΝουαρίου 19:00 [Συζήτηση:]
ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ, ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη
(βασική εισήγηση: Άκης Κερσανίδης, κινηματογραφιστής)






[Στο κατειλημμένο τμήμα κινηματογράφου συγκεντρώνεται καθημερινά (μέχρι 21/1) ανθρωπιστική βοήθεια (κουβέρτες, ρούχα και φάρμακα) για να αποσταλεί (μέσω της υλικής βοήθειας που συγκεντρώνεται στο ΕΚ) στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης.]


Κατάληψη Κινηματογράφου Σταυρούπολης
Ικονίου 1, Κίτρινο Κτίριο, Λεωφ. 34, στάση καπνομάγαζο